13: Oudejaarsdag in Taiwan

Vanochtend hebben we na een nachtje heerlijk slapen weer een goed ontbijtje naar binnen gewerkt in "ons" hotel. De was had zich in de afgelopen week ook behoorlijk opgehoopt dus ondergetekende heeft in het hotel even een wasje gedraaid. Ze hebben hier een paar van die industrieële wasmachines en drogers staan dus die stapel was zo weg. De dames wilden nog even chillen en Mika en ik zijn op pad gegaan in het uitgestrekte Taipei. Mika is gek op sportauto's en supercars en nu hadden we gezien dat al de beroemde merken allemaal gevestigd zijn in een bepaald gedeelte van de stad. Lamborghini, Lotus en Koenigsegg zelfs in één en hetzelfde pand. Net voor we uit de metro stapten zagen we de Porsche dealer al zitten dus eerst daarheen. We hebben eerst maar even door de etalage gekeken, maar Mika wilde toch graag even naar binnen dus zo gezegd zo gedaan. We werden begroet door een drietal verkopers die bij de receptie verschrikkelijk druk waren met nietsdoen. In m'n beste Engels vroeg ik of we even rond mochten kijken en dat was geen probleem... Na een paar minuten had één van de verkopers zich toch even los kunnen wurmen van zijn nietsdoeaktiviteiten en kwam ongevraagd even wat informatie verstrekken over de 911 GT waar we bij stonden te kijken. "This is a used one, there's 10.000km on the clock." Oooh, vandaar dat er een prijskaartje van 11.325.000,- Taiwanese Dollar (ong. 320.000,- euri) bij staat....ik dacht al, wat een koopje! De verkopert stelde zich voor als Willy en vroeg waar we vandaan kwamen, aangezien we onderling een vreemde taal spraken. Ik vond Willy in eerste instantie een vreemde naamkeuze voor een Taiwanees maar goed. Ik vertelde dat we uit Hèlan kwamen en dat we op vakantie waren. Ik vroeg hem wat de maximale snelheden waren op de Taiwanese snelweg en hij wilde weten wat in Hèlan de maximumsnelheid was. Ik vertelde hem dat we maximaal 130 mogen rijden maar dat wij dicht bij de grens met Germany wonen en dat je daar op sommige stukken zo hard als je kunt mag rijden. Dat wist Willy want, zo vertelde hij, had 2 jaar in München gewoond en hij schakelde ineens spontaan over op vloeibaar Duits! Dat verklaarde ook min of meer de keuze voor de naam Willy natuurlijk... En zo stond ik daar gezellig Engels en Duits te ouwenelen met Willy de Taiwanees. Mika had in de tussentijd zo ongeveer alle specificaties van de in de showroom aanwezige modellen uit zijn hoofd geleerd en wilde graag verder. En zo wandelden wij, na Willy de hand te hebben geschud, weer naar buiten op weg naar de volgende dealer. We liepen nog langs de Lexus dealer maar daar hoefde Mika niet naar binnen want niet exclusief genoeg... Ook de Tesla hoefde hij niet te bezoeken, we kwamen echt voor het topmerk, Koenigsegg! En zo liepen we al kletsend verder, intussen Google Maps raadplegend of we de goeie kant opliepen. En ja, Mika zag in de verte het Lamborghini logo! En daar zitten Koenigsegg en Lotus ook dus... Maar toen we bij het pand aan kwamen waren de rolluiken naar beneden! Chips, dat was fff wat minder maar goed...we waren in ieder geval lekker op pad geweest. We waren inmiddels op een steenworp afstand van het begin van de groene metrolijn dus die hebben we maar genomen, terug richting hotel.

De dames waren inmiddels zo ongeveer wel uitgechilld en Nicole wilde ook nog wel even op pad. Siri en Mika wilden liever in het hotel blijven en dus gingen pa en ma met z'n tweeën erop uit. Met de metro zijn we naar de Longshan tempel gegaan, ik ben daar tien jaar geleden bij mijn kennismaking met Taiwan ook geweest, alleen was het daar toen iets minder druk. Nu kon je daar over de koppen lopen...  Het blijft fascinerend om te zien hoe de Taiwanezen daar heen komen om, gewapend met wierookstokjes, de pannen van het dak af te bidden voor de verschillende goden. Heb je een rijexamen en wil je graag slagen? Er is daar een god die je kunt aanroepen voor hulp en kracht. Wil je een topomzet draaien in je noedelrestaurantje? Yep, idem dito. Gaat je gezondheid even wat minder? Een paar stokjes wierook en bidden maar... Nadat we ook weer over de koppen terug gelopen waren naar de uitgang besloten we om nog even de straat er tegenover in te lopen. De lokale middenstand was daar net bezig om zo langzaamaan alles op te bouwen voor de Nightmarket. "Zullen we fff kijken of ze ook oliebollen hebben?", zegt Nicole bij wijze van grap. Even verder staat er inderdaad een kraampje die iets verkoopt wat op oliebollen lijkt. We hebben er eentje gekocht en meteen geproefd....jawel hoor! Oliebollen! Alleen zitten ze hier met twee stuks  aan elkaar vast en kosten ze 10,- NTD, ongeveer 0,27 euricent. Even verder staat een kraampje waar een lange rij staat...dat moet wel heel bijzonder zijn. Er staan 2 dames bij het kraampje, de ene snijdt hardgekookte eieren doormidden en vouwt ze in een soort van beslag, de andere frituurt het hele zootje en neemt de bestellingen op. We kijken eerst even wat de bedoeling is... We zien hoe mensen die "beslageieren" bestellen, ze krijgen ze van mevrouw nummer 2 aangeleverd op een satehprikker, daarna kunnen ze de beslageieren naar keuze insmeren met een rode "sweet chili" saus of een groen "ik-heb-geen-flauw-idee-wat-het-nou-eigenlijk-was" sausje. En zoals wij zijn, niet bang, living on the edge *kuch*, wij schuiven aan in de rij om ook zo'n beslagei te gaan bestellen. Ik geef aan dat we er twee willen hebben, reken 20 dollar af (55 eurocent) af en smeer mijn gefrituurde beslagei voor alle zekerheid toch maar in met de sweet chili saus... We nemen een voorzichtig hapje.... Sodeknetter, dat was lekker!! Wat er precies allemaal in dat beslag zat weet ik niet, maar het was echt verschrikkelijk lekker!! Tot op heden heb ik ook nog geen buikkramp gehad dus...

Met de metro zijn we daarna weer terug gegaan naar het hotel, waar de kindertjes nog steeds op dezelfde plek in dezelfde positie filmpjes lagen te kijken. Op de mededeling dat we weer terug waren kregen we de vraag of we dan weg waren geweest. Even relaxen nog, opfrissen en dan even een hapje eten bij een Taiwanese Italiaan...of Italiaanse Taiwanees. Heerlijke pizza, spaghetti, risotto, het smaakte allemaal verrukkelijk! 

En nu zit ik het laatste stukje van dit jaar te schrijven, over iets meer dan een half uurtje begint hier 2019 al. Ik zal jullie over een uurtje alvast laten weten hoe het is in 2019! ;-) Van het vuurwerk op de Taipei 101 zullen we dit jaar weinig mee krijgen vrees ik. We mogen niet op het dak van het hotel zoals 2 jaar geleden vanwege beschadigingen. En het weer werkt niet mee...laaghangende bewolking en daar valt ook nog eens regen uit. Ik blijf hier lekker binnen met een tafel vol lekkere dingen, biertje erbij en de oudejaarsconference van de Taiwanese Guido Weijers op TV. Hij kijkt in ieder geval net zo scheel...

Rest mij om jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling toe te wensen, kijk uit met vuurwerk...

Groetjes, Marco